میوه خوب و میوه بد
یک گزارش کوتاه از کلمبیا

 حبیب رضوانی، چالش های یک ایرانی بهائی با بیابان های گواهیرا برای با سواد  کردن بومیان وایو wayuu

تاکید شایسته و بایسته احترام به حقوق شهروندی بهائیان، جمعی ازهم میهنانمان که از یک تاریخ و فرهنگ و نژاد و خون و زبان و ازیک سرزمینیم از طرف آیت الله منتظری یادآورمجدداین نکته بسیاربااهمیت است که ایشان چه بخواهند و چه نخواهند، جه بدانند و چه ندانند و چه مطامع این دنیوی بعضی ها اجازه دهد و یا ندهدبه دلیل مدارج علمی و زعامت فقهی مسولیت عظیم حفظ آبروی تشیع با ایشان است.

گرم این افکار بودم و ظلم ناحقی که شیاطینی درلباس آدمیان به بهائیان کرده اند. ازاعدام تا آتش زدن خانه هایشان آنهم به گناه اعتقاداتشان، آنهم به اسم اسلام ناب محمدی و منتظران ظهورناجی موعود و چشمم به تیتر جالبی در روزنامه ال تیمپوکلمبیا خورد:

حبیب رضوانی، چالش های یک ایرانی با بیابان های گواهیرا برای با سواد  کردن بومیان وایو wayuu

گزارش خبرنگار ال تیمپو در مورد ایرانی 81 ساله ای بنام حبیب رضوانی و منولد اصفهان است که در سال 1961 یعنی 47 سال پیش برای با سواد کردن بومیان وایو به گواهیرا آمد. زمانی که اصولا مدرسه کمیاب بود و اگر هم بود از پذیرفتن بومیان وایو خودداری میکردند.

توضیح اینکه گواهیرا یک منطقه کویری و بیابانی در سواحل کارائیب کلمبیا و نزوئلاست. بومیان این منطقه خود را وایو میخوانند و جمعیتشان حدودا 500 هزارنفری میشود. این بومیان به دلیل مبارزاتشان وهم منطقه ناباروروکویری هیچگاه به تصرف اسپانیائی ها در نیامدند و همجنان به زبان اجدادی خود صحبت میکنند.

حبیب رضوانی تصمیم گرفت که پای پیاده ازیک آبادی به آبادی دیگر برود تا به آنها خواندن و نوشتن بیاموزد و درطول این مدت موفق شده است 120 واحد مدرسه که 30 واحد در ونزوئلا و 99 واحد در کلمبیا است ایجاد کند و با آموزش 200 معلم وایو تا کنون هزاران نفرازبومیان وایو را سواد آموزی کرده است.
امروزه روز آن واحد ها جای خود را به موسسات بزرگتر آموزشی داده اند از جمله مرکز اموزش کشاورزی (گلشن نو) که 300 دانشجو دارد و اولین فارغ التحصیلان آن دو سال بیش وارد بازار شدند. حق ثبت نام برای وایو ها فقط دو دلار است و میز و صندلی های آن با آهن پاره های اسقاطی که توسط رضوانی خریداری شده ساخته شده اند.

حبیب رضوانی در مصاحبه خود با خبرنگار روزنامه ال تیمپو از سختی کار در روزهای اول میگوید:
اوائل کار قانع کردن اینکه بیایند خواندن و نوشتن یاد بگیرند خیلی سخت بود، بزچرانی که به خواندن و نوشتن نیاز ندارد. روزهای اول با یک مترجم محلی که زبان وایو ها را میدانست از یک آبادی به ابادی دیگر میرفتم اما هیچکس علاقه ای به سواد آموختن نداشت. برای جلب نظر بچه ها وبرای قلم به دست دادن آنها ازهمه شگردی استفاده میکردم، برایشان اب نبات میبردم ولی فایده نداشت تا اینکه منوجه شدم باید خودشان را درگیر کنم و یکی از آنها را که خواندن و نوشتن بلد بود استخدام کردم تا به خواهران و اقوامش خواندن و نوشتن بیاموزد و چند هفته بعد اولین کلاس درس تاسیس شد. کم کم یاد گرفتم به زبان وایو صحبت کنم و موفق شدم به یکی از اصول دین بهائی- مذهب رضوانی - که کمک به دیگرانی است که به آموزش دسترسی ندارند را عمل کنم.
امروزه روز حبیب رضوانی بیرمردی با عینک ذره بینی، سری بی مو و پاهائی که به رنگ شن های کویراست کم کم بازنشسته شده است و بجز در مواردی نادر که به بومیان وایو انگلیسی یاد میدهد آموزگاری را کنار گذاشته و بیشتربه سرپرستی مرکز آموزش کشاورزی خود مشغول است که 11 سال است رسمیت یافته.

بزرگترین دغدغه خاطر او فارغ التحصیلان این مرکزهستند میگوید ” ما یک مرکز آموزش کشاوزی هستیم اما در منطقه گواهیرا آب نیست وگرنه وایو ها به هیچکس محتاج نبودند”. چالش بزرگ در مقابل این پیرمرد ایرانی تاسیس قنات و ساختن آب انباراست که برای کمک به تهیه ماشین آلات و تدارکات آن به هر دری ازجمله سفارت ژاپن زده است اما همیشه بی نتیجه.

***

ازخاطرم گذشت که درهمین بوگوتا چاه ویلی است برای دلارهای نفتی ایرانی به نام مرکز فرهنگ تشیع که برای مقابله با مسجد سنی ها توسط حجت الاسلام محسن ربانی و حمایت ایت الله مصباح یزدی تاسیس شده است وخود حکایتی است درمقایسه با قنات های رویاهای بیرمرد ایرانی و یاد جملاتی از حضرت مسیح افتادم که :
از انبیای دروغین بر حذر باشید که به لباس میش ها نزد شما میایند ولی در باطن گرگان درنده اند. همانطور که درخت را از میوه اش میشناسند ایشان را نیز می توان از اعمالشان شناخت. ایا انگور را از خار و انجیر را از خس میچینند؟ همچنین هر درخت نیکو میوه نیکو و هر درخت بد میوه بد میآورد.

امیر حسین فطانت
بوگوتا